In het hardloop gebeuren is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Zelf heb ik dat kortgeleden aan "den lijven" ondervonden. Na een aantal maanden zware lichamelijke arbeid (in de bouw) merkte ik dat ik aan kracht moest inboeten. Met nog een week zwaar werk te gaan was ik me al aan het verkneuteren op mijn zelf genomen vrije dagen , om lichamelijk weer aan te sterken. Op de laatste vrijdag (met een groot plafond en 2 hoge muren te stukadoren een zware dag) vond ik het ook een goed idee om een strandloop te gaan hardlopen. Het was zonnig weer en het strand in de eb stand. Op het strand aangekomen begon ik aan de vrijdag namiddag loop, dus niet! Het leek wel of ik het hardlopen verleerd was, overal pijn wat me dwong te wandelen. Hup weer proberen...nee hoor. Dan maar wandelend de eerste strandopgang op, de schuine afrit (zie foto). Met mijn schoenen vol zand kwam ik boven op het duin. Ik zocht een bankie op waar ik het zand uit mijn schoenen haalde. Weer probeerde ik te gaan hardlopen, nee niet te doen. Ik zocht weer een bankie op , nu om het zand uit mijn .....sokken te halen! Hup weer proberen....tot"overmaat van ramp" opeens flinke pijn scheuten in mijn buik (hoge nood) waardoor ik elke keer bij een pijnscheut in elkaar zeeg om de pijn op te vangen. Daar liep de beachrunner dan: gesloopt door zijn werk met barre pijn scheuten in de buik, een HORROR strand-duinloop. Thuis gekomen bleek dat ik over 2,5 km 40 minuten had gedaan. Nadat ik eerst zorgde dat de "hoge nood" was verdwenen, keek ik naar mijn 5 jaar oude hardloopschoenen ( ik loop wisselend met 3 paar schoenen). Met deze sportschoenen wist ik zware hardloop competities in mijn leeftijds categorie winnend af te sluiten. Met veel moeite moest ik afscheid van ze nemen het was meer gat als schoen geworden ( alles is vergankelijk). Ze verdaagde uiteindelijk in de vuilcontainer van de ...............Noordwijkse beachrunner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten