Fell running heeft haar oorsprong in het noord-westen van Engeland ( Lake district) . De bevolking aldaar bestaat veelal uit herders die hun schapen de glooiende heuvels laten begrazen, de heuvels die tussen de rotsige bergen gelegen zijn. Het zijn juist deze met groen gras begroeide heuvels die bij mij tot de verbeelding spreken.
Fellrunners zijn hardlopers (klimmers) die het ongerepte van de natuur opzoeken en het liefst op hun tocht over de fells niemand tegen komen. Weer of wind deert hen niet , alleen zijn in de natuur , dat is belangrijk. Het motto onder de fellrunners is niet voor niets ,, early starts on lonely fells,,.
Dit motto was een van de redenen om zelf ook vroeg uit de veren te komen, de andere was dat het die dag 31 graden celcius zou worden ( laatste warme dag van de maand juni) een temperatuur die mij niet uitnodigt om te gaan hardlopen ( tijdens het lopen van het fell rondje was het toch al 20 graden celcius!). Als een echte fellrunner dus werd er aan het rondje begonnen.
Vanaf de voordeur werd naar de duinen toe gewandeld ( ong. 100 meter) en begon met hardlopen. Het eerste duinpad ( vlak bij huis) was al een groot feest om over hard te lopen. Bij het oplopen van het pad stoven zeker 12 jonge duinkonijnen het pad af snel de duinen in. Verder werd ik op dit pad ook omgeven door gele toortsen (foto) een pracht plant als ze in bloei staan, het is iedere keer een mooi aanzien bij het beginnen van de hardloop trainingen.
Onderweg naar de met gras begroeide fells zag ik heel veel dieren ( wat wil je om 05.00 uur) waaronder flink wat damherten. Speciaal was het zien van 2 reeën behoorlijk schuwe dieren die in de omgeving waarin ik train niet veel voorkomen. Een ree bevond zich achter de afrastering in de zeereep terwijl de andere net het pad opliep waarover ik hard liep. Angstig schoot de ree terug de zeereep weer in dwars door de afrastering van prikkeldraad waaraan het dier zich verwonde.
Zou het geen goed idee zijn om al het prikkeldraad overal in de duinen te vervangen voor gewoon draad, het was niet de eerste keer dat ik een dier zichzelf zag verwonden aan het gevaarlijke draad!!!
Na een stukje hardlopen over de wilde duinen waarin heel wat sprongen gemaakt moesten worden om oneffenheden in de ondergrond te ontwijken (foto) werd gearriveerd bij de groene fells en begon aan het ultieme fellrun rondje.
In het rondje zijn flink wat met groen gras begroeide heuvels omringd door naaldbomen. Er werd geprobeerd over iedere heuvel hard te lopen , wat bijna lukte. Het grote geluk tijdens deze puike beleving was dat de benen sterk aanvoelden waardoor met een behoorlijke snelheid over de glooiende heuvels kon worden hard gelopen.
Nadat het gehele fellrun rondje was belopen en er nog tijd over was werd naar het mooiste gedeelte van het rondje gegaan waar nog een aantal keren heen en weer over werd hard gelopen (foto's). Kijk eens op de foto's wat een prachtig natuur gebiedje! Wereld wijd zijn er niet echt veel locaties die met het natuur gebiedje kunnen wedijveren wat betreft natuur beleving, in mijn optiek.
Jammer genoeg brak de tijd aan om te stoppen met het hardlopen op het jaarlijks te lopen fellrun rondje. Een steile gras heuvel werd nog een keer hard afgelopen en na wat omzwervingen belandde ik weer in de wilde blonde duinen. Op een leuke en speelse manier werd hierin nog een tijdje hardlopend geravot waarna het toch echt tijd werd om huiswaarts te keren.
Het was nog diep in de duinen (om 06.25 uur) toen ik de eerste medemens tegenkwam die natuurlijk een goede morgen werd toe gewenst door de .................... Noordwijkse beachrunner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten